yüksek sesle okununca şiiri de var. zaten "parklarda oturan insanlar" ve "kafadaki sonsuzluk" kalıpları eski bir hikayeden, romandan çıkmış gibi hissettirdi. güzel bir giriş cümlesi olur. o zamandan beri her çıkışımda, yeni bir versiyonu üzerinde düşünüyorum.
- parklarda oturan insanlar kafalarındaki sonsuzluğu kimseyle paylaşmaya yanaşmazlar.
- parklarda oturan insanlar kafalarında yakaladıkları sonsuzluğu kimseyle paylaşmaya yanaşmazlar.
- parklarda oturan insanlar, bir an için bile olsa kafalarında yakaladıkları sonsuzluğu kimseyle paylaşmaya yanaşmazlar.
- parklarda oturan insanlar, bir an için bile olsa, kafalarında yakaladıkları sonsuzluğu kimseyle paylaşmak istemezler.
6 yorum:
gak gaaaak!
parklardaki insanlar şehrin yarığındadır...
şehrin altına inerler burdan...
ne kadar inerlerse göğ o kadar yaklaşır..
- parklarda oturan insanlar kafalarındaki sonsuzluğu yalnızca otlarla paylaşmaya yanaşırlar, anlaşılmak için.
işte bu! dedim,cümlenizi okuyunca. kış aylarında deniz kenarında otururken de aynı his... daha iyi ifade edilemezdi.
kabakmeltemi,
kargalara her zaman selam tabii.
muhterem cüneyt u.,
parklar kadar şehrin içinde olup da dışında olan yer az tabii. yine de misal ben, sevmem parkta oturmayı.
kıymetli zihni,
geliştirme denemenize şükran.
değerli janus,
teşekkür ederim.
sevgili kafcamus, ilki en güzeli (yazının başındaki).
Yorum Gönder