insanoğlu kuş misali

Serik... Antalya yani... anne-baba yanı. geldiğimden günden beri bir sürü şeyi kafamda tutmaya çalışıyorum yazayım diye (bir de buranın kendi has konuşması belleğimden su yüzüne nasıl bir anda çıkıverdi, bunu anlamaya çalışıyorum). benim çocukluğumun yazları hep burada geçti diyebilirim. bir koleksiyon olarak burada, o müstakil evin bahçesinde kutlanmış onlarca doğumgününün fotoğrafları vardır. tabii artık ne bahçe var (bahçe ikiye bölündü yarısı mezbelelik, bakınca içim bir tuhaf oluyor yarısında muhterem pederimizin yaptığı apartman) ne de o resimlerde görülen yüzlerin çoğu. kimi öldü ("deli Ömer"i sordum bugün anneme o "bile" ölmüş!), kimiyle artık aynı fotoğraf karesine girmeyi ben istemem, kimiyle çoğu resimde beni kucağında tutan annem.

anneannem ne kadar da ufalmış; aşçı İsmail'in dayanağı Müjgan teyze. kaç sene et kesip durdu, şiş hazırladı. küçükken o lokantada çalışmak, müşteriye yemek götürmek ne kadar önemli bir işti. Akdeniz Restaurant! tabii artık o lokantanın da olmadığını söylemek ekstra bir şey söylemek olmaz.

Tekeli İlkokulu (saçma bir şekilde daha okula gitmezken 10 gün kadar dayıoğlullarıyla okula gitmiştim buraya), pazar yeri (top oynayıp dururduk. dizlerim epeyce parçalanmıştı betona düşmekten), itfayenin olduğu yer (yüksek okul oldu. itfayeci margaz da ölmüş), dondurmacı muhtar ("beyaz saçlı adam" dedim, ölmüş), Aklar İşhanı (o zaman Serik'in en asortik mekanı bu kıçı kırık pasaja bile benzemeyen işhanıydı. işhanının en alt katındaki küçücük havuz gibi yeri, içindeki kırmızı balıkları seyretmeyi ne de severdim yarabbi), süt almaya gittiğimiz "ebenin" evi (ev terkedilmiş), çınaraltı (şimdi neredeyse yol seviyesine çıkmış. bir zaman duvarından aşağıya düşmemek için dikkat ederdim)... yeni açılan dükkanlar, internet kafeler, lokantalar, parklar...

"insanoğlu kuş misali" hasılı...