04 Aralık 2011

Kitabi: 06.XI.2010 - 06.XI.2011


  • Genç Bir Romancının İtirafları
  • Umberto Eco

  • Film Kulübü
  • David Gilmour

  • Kambur
  • Şule Gürbüz

  • Sinek Isırıklarının Müellifi
  • Barış Bıçakçı

  • Rıfat Bey Neden Kaşınıyor?
  • Aziz Nesin

  • 21. Yüzyılda Çin
  • Jeffrey N. Wasserstrom

  • Santrforun Rüyası
  • László Darvasi

  • Anarşiyi Komünistler Çıkarıyor
  • Başbakanlık-Beyaz Kitap

  • Gümüş Domuzların Esrarı
  • Lindsey Davis

  • Kuşatma
  • İsmail Kadare

  • Faşizmler
  • Henri Michel

  • Masumlar
  • Burhan Sönmez

  • Solaris
  • Stanislaw Lem

  • Lice’den Paris’e Anılarım
  • Tarık Ziya Ekinci

  • Türkiye İşçi Partisi Olaylar-Belgeler-Yorumlar(1961-1971)
  • Nebil Varuy

  • Umuttan Yalnızlığa Türkiye İşçi Partisi 1961-1971
  • Artun Üsal

  • Kedi Hikâyeleri
  • der. Julia Bachstein

  • Gizli Ajan
  • Joseph Conrad

  • Futbol Asla Sadece Futbol Değildir
  • Simon Kuper

  • Camus: Başkaldıran İnsan
  • Pierre-Louis Rey

  • Terörizm Efsanesi
  • Alexander George-Edward S. Herman-Gerry O'Sullivan-Noam Chomsky

  • Ajax, Barcelona, Cruyff-Dikkafalı Bir Maestronun ABC'si
  • Henk Van Dorp-Frits Barend

  • Gizli Emir
  • Melih Cevdet Anday

    --------------------
    - Ajax, Barcelona, Cruyff-Dikkafalı Bir Maestronun ABC'si
    - Futbol Asla Sadece Futbol Değildir
    - Gizli Ajans
    - Kuşatma

    21 Kasım 2011

    kitabın fuarı

    neticede TÜYAP'ın verdiği boyna asılan tanıtım kartlarından birini daha yatak odasının kapısının koluna astık; kitap fuarı bitti. kısa kısa notlar olsun:

    - uzaklık: fuarın ziyaretçilerinden tekirdağ mehmet akif ersoy ilköğretim okulu'na teşekkür etmek lazım. ve fakat elbette onlara çok daha yakın bir yerde kitap fuarı. "uzaklık", ulaşım zorluğu herkeslerin dilinde. nasıl olmasın? fuara 4 saatte gelen insanlar gördü bu gözler. her gün gitmek zorunda olmasam ben gider miydim ki fuara? ferah ferah "evet" yanıtı veremiyorum. ha ama, bu kadar çok yayınevini daha merkezi bir yerde toplayabilecek bir mekan var mı, onu da bilmiyorum doğrusu.

    - çocuklar meselesi: diyorlar ki, "30. Uluslararası İstanbul Kitap Fuarı 20 Kasım 2011 Pazar akşamı saat 19.00'da 415 bin okurun ziyaretiyle sona erdi." muhtemelen rakam, girişteki turnikelerin dönüş sayısıyla bulunuyor. iyi de, okul gezisiyle gelip, hafta içinde fuarı istila eden çocuklar da o turnikeleri döndürüyor tabii! dolasıyla TÜYAP'ın ince bir "trick"i var burada. çocuklar elbette gelsinler, elbette gezsinler de şunu da itiraf etmek gerek, fuar katılımcılarının yarısından çoğunu belki de onlar oluşturuyor. okullar gidince, ortalığın "tatar çölü"ne dönüşmesi nedensiz değil yani.

    - organizasyon: bırak öyle levha falan koymayı, 10 gün boyunca sigara içilen alanın kapısına A4 kağıda yazılmış basit bir "çıkış yandan" yazısı asmayan TÜYAP için iyi organizasyoncu diyecek halimiz yok herhalde. 10 gün boyunca millet fuardan çıkıyorum diye sigara içilen alana dalmaktan, sigara içenler "çıkış yandan" demekten bir hal oldu. bir de tabii, sürekli "şu yayınevi nerede" diye soran vatandaşla muhatap olmak var. girişe 5 lira almayı biliyorsun, girerken vatandaşın eline bir yerleşim planı vermeyi bilmiyorsun TÜYAP.

    - "çocuklar okuyor" masalı: bu eğitim sistemiyle, bu çocuklardan, gençlerden bir şey olmayacağına artık inancım tam. birincisi, kitapla ilişki kurmayı bilmiyorlar (üç-beş istisnayı ayırıyoruz elbet). buna da bağlı olarak ikincisi, analitik zeka diye bir şey yok; bir kitap nasıl aranır, bir kitap nasıl seçilir, kendi ruhuna uygun olan kitap nasıl bulunur bunların hiçbiri de yok. ha, ilerde olur mu? umut da yok doğrusu. sevgi soysal (ki severim) alan, hasan ali toptaş'ları (ki sevmem) okuyan, kitapları sahici bir merakla karıştıran o iki liseli kıza büyük indirim yapıp, kitap hediye etmem ondan; koskoca fuarda heyecan uyandıracak başka hiçbir şey yoktu ki çocuklar/gençler bağlamında.



    - katılım: okulla gelenleri koyduk bir kenara, bu sene geçen senelere göre çok daha azdı katılım. hangi akla hizmet taksim'den servis otobüsleri kaldırıldı bilmiyorum ben şahsen. onlar olsaydı iş çok mu değişirdi, çok değişmezdi belki ama bir etkisi olurdu herhalde. şimdi kapının önüne gelecek metrobüse bel bağlamış durumdalar sanırım. çok mu değişir? belki bir etkisi olur.

    - "kamulaştırma": hırsızlık için "kitap hırsızlığı masumdur" gibi bir şey demeyeceğim ama nispeten anlayabilirim. fakat anlayamadığım, ulan yakalanmışsın, efendi gibi kitabı vereceğine tartışmaya girmen, dayılanman, artistlik yapman. gel, "şunu okumak istiyorum, param yok" de, ikna et, biz sana o kitabı verelim (nitekim verdim). ama biliyoruz, sağda solda "şuradan, şu kadar kitap çıkardım" diye artistlik yapıyorsun, o kitapları okumuyorsun kimini bir köşeye atıyorsun kimini satıyorsun kiminin korsanını yapıyorsun. yapma bunu!

    - "ben tek, siz hepiniz": bunlar her fuarda yer alan insanlar. benim ilgimi çok çekiyorlar ama basmakalıp fuar haberi yapmaktan; "uzaklık nasıl?" diye sorup "ay çok uzak" yanıtı almaktan; "katılım nasıl?" diye sorup, "ay azzz yaaa" yanıtı almaktan başka bir habercilik bilmedikleri anlaşılan gazetecilerin ilgisini nasıl oluyor da hiç çekmiyor anlamıyorum. adam, kimsenin uğramadığı standında 10 gün boyunca sabahtan akşama oturuyor, kendi imkanlarıyla bastığı kitaplarına bakıp duruyor, devasa indirimler yapıyor, bir gazeteci de gidip "hacı napan ya?" diye sormuyor. seneye de kimse sormazsa ben yapacağım bu haberi.

    - kişisel: dizlerim tutmadı, başım ağrıdı, her gün sabahın köründe kalkıp oraya gidip gecenin yarısı eve geldik falan ama severim fuarları. senin oturup yaptığın, bir cümlenin anlamını doğru vermek için uğraşıp durduğun kitapları alan insanlar kanlı canlı karşında oluyor işte. "masumiyet müzesi"ni değil "mezuniyet müzesi"ni soruyor; "yaban"ın devamını arıyor; "bu kitap yakışmamış size" diyor; "ben de yazarım, gelsem siz orada mısınız" diyor, diyor da diyor... üstelik bu sene 60 civarı kitap almışım fuardan; her birini severek, isteyrek, verdiğim paraya zerre acımayarak. kitaba verdiği paraya acıyan bizden değildir zaten...

    - reklam kabilinden "kişisel"e not: "abi neden yazmıyorsun artık pek seviyorduk" diyen de oldu, bir "büyük" yazar kitaplarını imzalarken "biz esas seninle tanışalım abi, senin kitap ne zaman çıkacak" diyen de, stantta dururken tanıyan da oldu, standları gezerken tanıyan da... "şöyleyim, böyleyim" demek için yazmıyorum bunu, yazıya bir kez daha iman ettiğimi söylemek için yazıyorum esasen... yazının beni mutlu ettiğini söylemek için...

    09 Ekim 2011

    ernestito



    Ernesto Che Guevara 9 Ekim 1967 günü öldürüldü. 39 yaşındaydı...

    23 Eylül 2011

    DEPRESYON YEŞİL SAHAYA İNERSE…

    10 Ağustos 2003… 2003-04 sezonu açılış maçı… Şükrü Saracoğlu Stadı’nda şampiyonluk adayı Fenerbahçe’nin rakibi “zayıf” İstanbulspor. Yaptığı transferlerle takımı iyice güçlendiren Fenerbahçe’nin kalesinde büyük umutlarla Türkiye’ye getirilen bir Alman var: Barcelona’dan kiralanan Robert Enke. Ancak evdeki hesap çarşıya uymuyor; Fenerbahçe için coşkuyla başlayan maç hüzünle sona eriyor, şans verilmeyen İstanbulspor rakibini 3-0 yenmeyi başarıyor. Günah keçisi belli: Hatalı goller yiyen Enke. Üç gün sonra sözleşmesi feshedilen Alman futbolcu böylece “ligde en az oynayan yabancı oyuncu” olarak tarihe geçip ülkesine dönüyor. Yaşadığı bu büyük başarısızlık, onca zamanın birikimini de açığa çıkarınca 1977 doğumlu futbolcu depresyon tedavisi görmeye başlıyor. Kariyerinde belli bir düzelmeyi yakalamışken 2006’da 2 yaşındaki kızının ölümüyle sarsılan Enke bir kez daha depresif ruh haline kapılıyor. Son olarak evlatlık edindikleri kızlarının da ellerinden alınacağından korkan Alman kaleci 2009’da kendisini bir trenin altına atarak adeta bıçak sırtında devam eden hayatını noktalıyor.

    Enke örneği, günümüzün “gladyatörleri” olarak değerlendirilebilecek futbolcuların yaşadığı depresyon halinin varabileceği en tatsız noktayı gösteriyor belki de. Ne var ki, tek örnek değil: Bayern Münih’li yetenekli oyuncu Sebastian Deisler girdiği depresyondan bir türlü kurtulamaması nedeniyle futbolu bırakmak zorunda kaldığında 27 yaşındaydı, halen Bursaspor’da oynayan Ivan Ergiç de depresyon tedavisi için bir klinikte yatan oyunculardan, eşini kaybeden eski Fenerbahçeli futbolcu Deniz Barış da “o dönemde depresyona girdim” diyenlerden. Listeyi uzatmak mümkün. Yoğun maç trafiği içinde sürekli başarılı olmaya konsantre olan, buna zorlanan; taraftar, yönetim, medya baskısını sırtlanmak zorunda kalan; neredeyse özel hayatı kalmayan gencecik çocuklardan söz ediyoruz neticede. Üstelik toplumun psikiyatrik sorunlara nasıl yaklaştığını az çok bilmiyor muyuz?

    Kendisiyle yapılan bir röportajda Ergiç futbolcunun “gladyatör” yüzünü net şekilde anlatıyor: “Başlangıçta, profesyonel sporcuların üzerindeki baskıdan sıyrılamıyordum. Depresyona da bu nedenle girdiğime inanıyorum. (…) Profesyonel futbol dünyasında, eşcinselliğe nasıl bakılıyorsa psikiyatrik hastalıklara da öyle bakılıyor. Bu konuya bir tabu gibi yaklaşılıyor. Bu duruma düşülmemesi gerektiği düşünülüyor. Bunun ardında da, bugün bile futbolun yapısal unsurları arasında yer alan maçoluk var. Futbol, erkeksiliğin ve maçoluğun yeniden üretildiği bir alan. Depresyona girenler, futbol dünyasının profesyonel futbolcular hakkındaki beklentilerine uymuyor; zayıf görünmemek gerekiyor.” Çünkü zayıf gözükmek demek takımdaki yerini, taraftarın gözündeki imajını kaybetmek daha da fenası bunları belki de bir daha kazanamamak demek. Bu kaygılar yüzünden dünya algısı yanında oyun algısı da bozulan futbolcu gittikçe “problem adam” haline geliyor; sadece saha dışında değil üstelik, saha içinde de gerek takım arkadaşlarına gerek rakip oyunculara tavrı ve tarzıyla. 

    Farkında olalım ya da olmayalım ama kişisel sorunlar yanı sıra teknik adamla, yönetimle, taraftarla, takım arkadaşlarıyla yaşanan sorunlar, geçmek bilmeyen sakatlıklar, başarısız sonuçlar, formsuzluk, adaptasyon sorunları, tribün baskısı, uzun kamp dönemleri… bunların hepsi ve daha fazlası futbolcuları depresyona yatkın bireyler haline getiriyor. Oysa futbolcuyu bir tür makine, bir tür “savaşçı” olarak gören zihniyet onun insani özelliklerini fark etmemeye ne kadar teşne! Hal böyleyken, bu -çoğu zaman- daha ilkgençlik günlerini yaşarken evlerinden, sosyal çevrelerinden kopan adamlara her türlü gerçeklikten koparak veryansın etmek, sövmek adeta “hak” olarak görülüyor. İşin acayibi, futbolun içindeyken bunca saldırıya maruz kalan isimlerin futbolu bırakıp köşe yazarlığına, yorumculuğa başladıklarında kendilerine yapılanları başkalarına yapma düzleminden çıkamamaları herhalde.

    Sonuçta depresyon futbolcu da olsan, taraftar da olsan, yönetici de olsan futbol dünyasından çok uzak bir kavram değil. Bununla bir şekilde baş edebilenler olduğu kadar gizli saklı yaşayanlar, yaşadıklarına kendi içinde çözüm arayanlar hatta baş edemeyip futboldan kopanlar var. Her durumda meselenin gelip dayandığı yer, ceza hukukundaki o ünlü sözü deforme edelim (“Suçluyu kazıyın, altından insan çıkar”), futbolun insan unsurunu kazıyınca altından insan çıkacağını unutmamakta! Bir Avrupa Kupası maçında Galatasaray taraftarlarının tribünlere astığı pankart keşke her akıllardan hiç çıkmasa: “Sen tribündeki biz, biz sahadaki sen!”… 
    Kıvanç Koçak
    (Psikeart, Ocak-Şubat 2011) 

    [Schalke teknik direktörü Ralf Rangnick psikolojik nedenlerle görevini bıraktı ya, öyleyse vakti zamanında Psikeart'a yazdığımız bu yazı da çok zamandır yazmadığım bloga geri dönüş antrenmanı gibi olsun.]

    09 Şubat 2011

    ukulele ya da almanlıkla sınav

    1997 yazı. dil kursu diye Münih'e gidilmiş; memleketten ilk defa yurtdışına çıkmanın şaşkınlığı bir yana tüm lise boyunca içli dışlı olunan Alamanları yerinde tetkike başlanmış.

    "sayılı gün çabuk geçer" derler, Münih maceramızın sonuna geldiğimiz günlerde, Frauenkirche civarında dolanırken gözüme bir müzik aletleri satan dükkan çarpıyor. vitrine yapışıyorum. kıyıda onu görüyorum; adını bildiğim, yapsını az çok tanıdığım, televizyondan gördüğüm bir müzik aleti (o zamanlar internet alemlerine girmemişim tam manasıyla. zaten hazreti google da yok ortada daha. kütüphaneye gidip bilumum ansiklopedide "ukulele" maddesini arıyorum. Hawaii dilinde "zıplayan pire" manasına geldiğini öğreniyorum, "ne la bu" deyip duruyorum).

    "bu kesin odur" hissiyatıyla içeri dalıp, "vitrindeki ukulele mi?" diyorum. yıllardır aile dükkanının kapısından dışarıya adım atmamış izlenimi veren en az 60 yaşındaki, beyaz saçlı kadın tüm Almanlığıyla evetliyor. fiyatı epey tuzlu. heyhat, nasıl güzel; köprüsünün bitim yerinde banjo misali bir deri kaplaması bile var. pazarlık yapsak? yok. ama teee Türkiye'den geliyorum, 2 gün sonra da döneceğim neredeyse hiç param kalmayacak. yok. yaa lütfen teyze yaaa. yok. kadın Alman. "boşver" diyorum kendi kendime, "kader kısmet. bu para buna verilmez. verilirse 2 gün para harcamaman lazım."

    "iyi peki madem hayırlı günnner" deyip dükkandan çıkıyorum. Almanlık karşısında yenilgiye uğramış benlik sahibi insan kendisini hem iyi hisseder hem kötü: iyi hisseder çünkü yenildiği esasen bir makinedir; kötü hisseder çünkü "insanlık diye bir şey var yaa" duygusunu üzerinden atamaz. fazla uzun sürmüyor bu karmaşa: "teyyyt" dediğimi düşünerek dalıyorum tekrar dükkana.

    "tamam, alıyorum" yaşlı kadın gülümsüyor. "çalmayı biliyor musun ki?" diyor, "yok" diyorum. nereden bileceğim yahu, "ukulele"yi onca kafama sokan şey Brian May'den başka şey değil ki: gitara öyle başladığını biliyorum, "Bring Back That Leroy Brown"la "Good Company"de duymuşum, "Too Much Love Will Kill You" da şahane bir solo atar onu görmüşüm. (3.07'den sonra) "gitar çalıyorsan öğrenirsin çabuk" diyor, "öğrenecem tabii zoruna gitmesin" diyorum, "Grammy'yi aldığım gün yapacağım konuşmada da sizden mutlaka bahsedeceğim ama böyle böyle bi kadın vardı diye" ekliyorum. hamaset! Almanlık kılıfta da indirim yapmayıp, "madem paran yok, Marienplatz'ta iki çalarsın para atarlar" diyerek yine galip geliyor...

    neticede memlekete dönüyoruz, ukulele çalmayı beceremiyoruz, günün birinde de çattt diye tellerden birini koparıyoruz. Ankara'da girmediğim dükkan kalmıyor, ukulelenin ne olduğunu sadece 1 kişi biliyor! yok da yok. fatura adresine mektup yazıyorum, böyle böyle tel koptu Türkiye'de yok diye, anında tel setini gönderiyorlar. üstelik para istiyoruz falan bir şey de yazmıyor. Almanlara galibiyet hediye edecek halimiz yok herhalde, fakir ama onurlu genç faturadaki hesap numarasına etse etse şu kadardır diye -belki fazla belki eksik artık neyse- parayı yatırıyor... Almanlık karşısında yenilmemenin tek yolu iyisiyle kötüsüyle kendi oyununu oynamaktır, bir kere daha anlıyorum...
                                                               ***

    bütün o yer değiştirmelerim sırasında ukulelem nerede, kimde kaldı, şu anda o da beni düşünüyor mudur o güzel kılıfı içinde, bilmiyorum...

    11 Ocak 2011

    bu gece, o gece veya Şekerspor sadece Şekerspordur

    Galatasaraylı arkadaşım, kardeşim, dostum,

    Sözüm sana ama sadece sana değil. Başına Galatasaray değil de Beşiktaş yaz, Fenerbahçe yaz, Trabzonspor yaz, yaz da yaz, bir şey fark etmez. Sadece bugün senin özel günün olduğu için özne sensin.

    Biz seni iyi tanıyoruz. Tanımamak mümkün mü ki? Bizi bırak, futbolla biraz ilgilenen yerlisi yabancısı herkes biliyordur. Beri yandan bizi bilmezler. Sen de bilmiyorsun güzel kardeşim. Bilinmeye değer miyiz, orasını sen kendi kafanda tartışabilirsin ama misal benim için tartışmalı hiçbir durum yok. Elbette bilinmeye değeriz, elbette en az senin kadar bir futbol takımıyız, elbette en az senin kadar taraftarız.

    Sen bugün Ali Sami Yen’de son maçına çıkacaksın. Stadın değişecek, duygulu duygulu seyredeceksin maçı. Orada bir sürü anın vardır, bir sürü galibiyetin, bir sürü beraberliğin, bir sürü öfke nöbetin. Koltukları tekmelemişsindir, kafanı ellerinin arasına almışsındır, zıp zıp zıplamışsındır. Maçın bir manası var yani sana. Peki sanıyor musun ki, bize yok o mana? Cebeci İnönü’de maça ilk kez gitmemin üzerinden 13 sene geçmiş. İşte o zamandan beri bugünü bekliyorum ben şahsen. “Kupada bir şeyler yapalım, kendimizi gösterelim.” Tam 13 senedir, güzel kardeşim, kupada bir halt edebilmişliğimiz yok. Dersen ki, “başka yerde var mı sanki?” Ona da cevabım aynı: Yok (Zaten arada neredeyse 1.5 yıl kapalı kaldı takımımız! 1.5 yıl aziz dostum, üstelik geri dönüp dönmeyeceği belirsizlik içinde).

    İşte nihayet memleketin vitrinindeyiz, hem de böyle özel bir maça denk gelerek, bir şeyler olabilir mi? Sanmam. Bizi yenersiniz. Ama doğrusu fark etmez. 13 yıl diyorum sana. Üstelik benden daha eski taraftarlar var düşün. Bize koymaz yani. Çünkü alacağımız lezzet, yenme-yenilme lezzeti değil. “Ne peki” dersen, inan olsun anlatamam sana. Anlamazsın diyeceğim, ayıp olacak. Ama misal söylesene, koskoca statta gün gelip de 5 kişiyle maç seyrettin mi sen hiç?

    Yöneticilerimiz, futbolcularımızın artistliği, çakma taraftarlık halleri benziyor olabilir o ayrı. Takımlarımızın geleneği, mazisi benzer şekillerde hallaç pamuğu gibi atılıyor da olabilir. Ama güzel kardeşim, biz ayrı dünyaların insanlarıyız: Sen bizi birazcık bil, tanı diye satır aralarına sığışmamız gerekiyorsa, sığışırız canın sağ olsun. Sen stadına veda ediyorsun diye çıkan tantananın figüranı olmak düşüyorsa bize, o kötü ötesi veda şarkını da dinleriz icabında. Ve fakat bize saygısızlık yapma dostum. Hiçbir takıma yapma, daha iyi olur. Ancak o zaman ayrı dünyalarımız biraz yanaşır birbirine belki.

    Bir de son not ekleyeyim, o takımın adının kağıt üstünde Beypazarı Şekerspor olması tıpkı Etimesgut Şekerspor olması gibi hiçbir şey ifade etmiyor bana. O takım Şekerspor, öyle de kalacak. Benimle konuşmaya başlamak için buradan başlayabilirsin. Buna hiç tenezzül etmeden konuşabildiğin, “Beypazarı ne alemde” diyebildiğin ve kendine “Şekersporluyum” diyen biri varsa, dünyalarınız birbirini tamamlıyor ama hâlâ benden ayrısınız.

    04 Ocak 2011

    Camus'nün taşı

    kendime yılbaşı hediyesi olarak aldığım kitabı bitirdiğim günün Camus'nün ölüm yıldönümü olduğunun ayırdına varmam bir işaret olarak okunmaya müsait. iki gün önce, çerçevesi kırıldığı için artık arkamda durmayan resmini tekrar çerçeveletmeye karar vermem de bu işareti kuvvetlendirebilir üstelik.

    birilerine minnet duymak, sadece lafta değil de özde öyle hissediyorsan, boş şey değildir. minnet dediğin ne sonuçta? gönül borcu. gönül borcu dediğin ne? gönlünü genişletene karşı duyduğun hissiyat. illa tanıdık olması da gerekmez hem minnet duyduğunun (tanıdık olursa ayrıca ona göre davranmak farzdır); on yıllarca önce bir satır yazmıştır, bir nota karalamıştır, bir gol atmıştır, bir laf söylemiştir...

    ben şahsen zamanında keşfedip, hayatımın içine alarak Camus'ye kendi açımdan minnet duyarım. herkes minnet duyduğunu kendi durduğu yerden tarifler biraz da. o, benim için Cezayirli kavruk çocuğun hayatla hesaplaşmasının, kendine bakarken bir yandan da dünyaya ve etrafına bakmanın sembolüdür. "saçma"nın nasıl hayata dair olduğunu bana öğreten adamdır. "Mutluluğun neye bağlı olduğunu aradığın sürece asla mutlu olamazsın. Hayatın anlamını arıyorsan asla yaşayamazsın." öyle uzun uzadıya felsefeye gerek yok; bu, bu kadar basittir işte. o taşın her seferinde aşağıya düşeceğini bile bile yukarıya çıkaracak, bundan mutlu olacaksın; bu kadar basit işte.  

    kafcamus'nün yarısı o, ona minnet borcum var. içtenlikle...    


    ps. taşlı çizim aslında çok güzel bir gif. ama bloga yükleyince hareket etmez oldu. ayrıca üstüne tıklamak gerekmekte.
    Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...