İbrahim Aras'ı unutmamak!

Adana'da İbrahim Aras diye 15 yaşında bir çocuğu sokağın ortasında kafasını parçalayarak öldürdüler. tam 11 ay önce bugün. annesi, "Biz çocuğumuzu tek parça olarak bile gömemedik.Kafasının yarısı dışarıda, yarısı toprağın altında.Bunun hesabını kim verecek" diyor. zira 11 aydır etkili soruşturma yürütülmüyor: olay, "gizli tanık" ifadesiyle 14 yaşında bir başka çocuğun üzerine kalacak gibi gözüküyor. bunlar zaten olayı şöyle böyle duyanların bildiği şeyler. bir iki defa da yazdım.

benim diyeceğim daha ziyade sosyal medyadan "duyar kasmak"la alakalı bir şeyler.

bu çocuğun, o biçimde ölümü bana o kadar dokundu ki, öldürüldüğü günden beri twitter'a girdiğim her gün adını yazdım. "katilleri bulununcaya, ceza alıncaya kadar da yazmaya devam edeceğim" dedim (buradaki tavrım da net: ister polis ister başkası kim öldürmüşse fark etmiyor benim açımdan).

başta kendime sürekli telkin etmem gerekiyordu "unutma" diye ama bir noktadan sonra artık o telkine de gerek kalmadı: twitter'a bir şeyler yazmadan önce adeta otomatiğe bağlanmış gibi "İbrahim Aras" yazdım. yaptığımın pek bir halt olmadığını biliyordum ama yine de, "kendimce" diyelim, bir şeydi. çok azlardı ama bana katılan insanları gördükçe, benden bağımsız çocuğun ismini yazan, hatırlayan insanları gördükçe sevindim.

fakat işte facebook, twitter "duyarı" o kadar acayip bir şey ki. önce birisi bir "kahraman", bir "sembol", bir "kavram" yaratıyor, sonra hemen herkes onun peşinden koşuyor. tutarsa, ne ala; tutmazsa, zaten o kadar gündemin içinde yaşanıyor ki, geçip gidiyor.

İbrahim'in durumu biraz böyle oldu işte. adını koyalım: tutmadı! aldığım ekran görüntüsü, twitter'ın arama kutusuna #İbrahimAras yazınca 9-15 Mayıs arasında çıkanlar (saat 12 itibariyle. ekranı daha fazla küçültünce okumak mümkün olmuyordu o yüzden orada bıraktım). genel olarak durum şu aslında: gazetelerde, internette iki satır haber çıkınca İbrahim davasıyla, ailesiyle ilgili bir anda herkes hatırlamaya başlıyor ama sonra... sonrası yok. 

yanlış anlaşılmasın, niyetim kat'a bir kıyaslama yapmak değil ama bir Berkin, bir Ali İsmail, bir Ethem olmadı, olamadı İbrahim. nedeni, niçinini bilmiyorum. çok da düşünmüyorum. ama üzerilerine geniş geniş konuşmadan, üç dört şey söyleyebilirim hızlıca:

birincisi; kızgınım, bu çocuğun bu kadar sahipsiz bırakılmasına.

ikincisi; "fikri takip" denilen şeye dair insanlardaki takatsizlik, daha da beteri hafızaların gün geçtikçe kurumaya başlaması ne acayip.

üçüncüsü; zaman zaman işe yaradığı kesin olan "sosyal medya duyarı" denilen şeyin içinde taşıdığı çürüklük zamanla insanın kendi fikirlerinin de pörsümesine neden oluyor sanki, zira sürekli birilerinin peşine takılıp gidiyorsun.

dördüncüsü; muhtemelen İbrahim'in öldürülüşünün birinci senesinde, yani gelecek ay da durum değişmemiş olacak.

beşincisi; ben unutmuyorum. unutmayacağım da! çünkü, ne olursa olsun, 15 yaşındaki çocukların sokak ortasında kafaları parçalanıp öldüğü bir ülke, bununla doğru dürüst hesaplaşamıyorsa "başka" bir ülke falan olamaz, kendi batağında debelenmeye mahkumdur!